En ik dan?

"Nieuw Positief" is een internationale beweging die ook in ons land talloze aanhangers heeft mogen winnen dankzij het onafgebroken streven van de promotors Marius Vos en zijn echtgenote mevrouw Hilda Vos-van Herkel. Maar nu is Hilda gestorven en Marius Vos moet de zaak voortzetten, bijgestaan door juffrouw Heikamp, die daartoe speciaal zal overkomen uit Stockholm, waar zij de beweging al vele jaren trouw heeft gediend. Helaas, zij zal niet kunnen verschijnen: een hernia houdt haar aan het bed gekluisterd, ergens in een ziekenhuis in Helsinki. Marius gaat vergeefs naar het Museumplein om haar af te halen. Bij zijn terugkomt echter staat er een dame op de stoep. Hij twijfelt geen moment. Dat moet haar zijn. En zij ontkent het niet. De crematie is voorbij. De kille werkelijkheid dringt zich aan alle kanten op. De stichter van de beweging blijkt een jaar in de gevangenis te hebben gezeten wegens omgang met minderjarigen. Hilda heeft toch niet haar hele vermogen geschonken aan de beweging. Een groot deel heeft ze achter gehouden. Haar katten zijn zonder haar afschuwelijke beesten. Haar vertrouwde boekhouder en secretaris, Han Reuling, heeft dertigduizend gulden zoek gemaakt uit de goed voorziene kas. Ook het zegen brengende werk van de beweging valt zonder Hilda niet mee: voor de jaarlijkse literaire bekroning is een voortreffelijk manuscript ingezonden door de jonge schrijfster Lotje Nahuys, maar zij zou op enkele ondergeschikte punten veranderingen moeten aanbrengen om haar boek over Rembrandt werkelijk positief te laten zijn. Met name gaat het om het hoofdstuk waarin de grote schilder Hendrikje Stoffels meeneemt achter de ladenkast. Iets té pikant voor de jury. Gelukkig heeft juffrouw Heikamp een grote invloed. Het jammere is alleen dat zij juffrouw Heikamp niet is, maar de moeder van de frauderende secretaris, die door haar zoon te hulp is geroepen om de zaak recht te breien. Dat lukt. De grote verzoening blijft niet uit. Gelouterd kan Marius en kunnen de anderen een nieuw leven beginnen.